Πάντα οι Κυριακές με φόβιζαν.Πάντα μου προκαλούσαν μια μελαγχολία, μια θλίψη.Ακόμα κι όταν είχα κάτι να χαίρομαι, κάτι να ελπίζω, κάτι να περιμένω, το απόγευμα της Κυριακής πλάκωνε την ψυχή μου.Σαν κάτι να προμηνύει πως όλα τελειώνουν μια Κυριακή, την τελευταία μέρα της εβδομάδας..
Νιώθω ότι σε χάνω.Σου απλώνω το χέρι, πας να με πιάσεις, όμως κάτι σε τραβάει μακριά μου.Πριν ο έρωτας μας ένωνε, τώρα ο εγωισμός μοιάζει να τον σκεπάζει όλο και πιο πολύ...Λόγια, κουβέντες, φωνές διαλύουν το συννεφάκι μας κι εγώ δεν μπορώ πια να ισορροπήσω και πέφτω..όλο και πέφτω..Φοβάμαι. Και σου φωνάζω..κράτα με, κράτα με! Κοιτάζω το ημερολόγιο..είναι Κυριακή..
Μακάρι να μπορούσα να σβήσω όλες τις μαύρες σκιές με το ραβδάκι μιας νεράιδας.Μακάρι να χρωμάτιζα κόκκινες, πράσινες, γαλάζιες όλες τις Κυριακές. Για μια στιγμή πίστεψα πως τα κατάφερα. Κι όμως αυτό το καταραμένο γκρίζο δε φεύγει...
Τώρα πια δεν ξέρω...Δεν ξέρω αν πιστεύω στις Νεράιδες. Δεν ξέρω αν αλλάζει το χρώμα της Κυριακής, δεν ξέρω αν το συννεφάκι ήταν απλά το όνειρο μιας νύχτας.Δεν ξέρω αν ποτέ με κρατούσες.Δεν ξέρω αν φοβάμαι ή λυπάμαι. Ένα μόνο ξέρω..ότι δεν ξέρω τίποτα πια... (για το xrysAki)
