Όποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει

τρέμει η ψυχή

και ξαστοχά γλυκά τον εαυτό της...

..small candle, little soul...

Δεν υπάρχει φως. Ούτε έξω ούτε μέσα. Κάτι αλλάζει. Είναι άραγε η φλόγα του κεριού που κάνει τη μορφή αλλιώτικη; Δεν ξέρω. Ποιος ξέρει; Ίσως κανείς...

Αυτό ήταν όλο; Μόνο ένας χορός πάνω στη σκηνή και τέλος; Στα παρασκήνια; Τί γίνεται εκεί; Εκεί που τα κουστoύμια πέφτουν, είμαστε γυμνοί και κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο. Βλέμμα χαράς, βλέμμα απόγνωσης, βλέμμα έκπληξης, σκυθρωπό, ελπιδοφόρο, παιχνιδιάρικο βλέμμα, κάποτε εγωιστικό...τώρα κενό.

Αν μπορούσαμε να φοράμε πάντα το ρόλο που επιλέξαμε ίσως η ζωή να 'ταν διαφορετική! Βλέπω όμως δύο όψεις. Απ'τη μια η σκηνή, απ'την άλλη το παρασκήνιο...Ξέμεινα εκεί και τώρα προσπαθώ να διακρίνω στο αχνό φως του κεριού τί αξίζει και τί όχι. Αν αξίζει να χορέψω το τραγούδι που διάλεξα ή αν αυτό είναι απλά ένα λάθος.

Κι αν το σώμα γυμνό από ρούχα, ντυμένο στο φως της φλόγας δείχνει αλλιώτικο, η ψυχή δεν είναι απλά διαφορετική. Φαίνεται ξένη και μοιάζει σα να μη γνωρίζει πια το τραγούδι που διάλεξε, εκείνο που λάτρεψε...