WINDOW OF THE NIGHT
I'm looking out

But you're looking in

Looking through the windows of the night

You see whats wrong

I see whats right

Looking through the windows of the night

I see you there

You see me here

Looking through the windows of the night

I love you

But you don't care

Looking through the windows of the night

I know that you

You wanna come

Looking through the windows of the night

I know I'm right

Your time is done

Looking through the windows of the night

When daylight comes

Shining through the panes

Looking through the windows of the night

I know that you

Won't come again

Looking through the windows of the night

Only a hug...

Ήθελα να 'μουνα μικρό παιδάκι ξανά Νεράιδά μου...Πόσο θα το 'θελα! Πονάω...Να φωνάξω "Γιαγιάαα έλα να σ' αγκαλιάσω, είδα εφιάλτη" και να 'ναι όλα όπως πριν. Αυτή η ζεστή αγκαλιά της γιαγιάκας μου έδιωχνε το κακό μακριά..κι εγώ ηρεμούσα. Χαμογελούσα γιατί ήξερα ότι η γιαγιά μου δε θ' αφήσει κανένα να με πειράξει και τίποτα να με στενοχωρήσει.Πονάω...

"Γιαγιά έλα να μ΄αγκαλιάσεις ξανά". Πόσο χρειάζομαι αυτά τα ζεστά χέρια..Πιο πολύ από ποτέ,ίσως...Πονάω...

Όσο εγώ κανένας..αυτό να θυμάσαι ό,τι κι αν γίνει και να προσέχεις μικρό μου ανθρωπάκι όταν εγώ δεν θα μπορώ πια να σε προσέχω...

Αν αγαπάς κάτι άσε το να φύγει κι αν σ' αγαπάει κι αυτό θα γυρίσει πίσω σε σένα. Αυτό σκέφτομαι κι αυτό είναι που με κρατάει μακριά σου. Θέλω να σου φωνάξω αυτές τις δυο λέξεις που χρόνια τώρα προφέρονται από αμέτρητα στόματα σε όλες τις γλώσσες και προκαλούν το χαμόγελο ή το δάκρυ...Πονάω... "Πόση δύναμη μπορεί να 'χουν δυο λεξούλες! Μέχρι και τον πιο πελώριο γίγαντα του κόσμου μπορούν να τον λυγίσουν!Ε γιαγιά;;;"

Να κοιμηθούμε αγκαλιά, να μπερδευτούν τα όνειρά μας, για μια ολόκληρη ζωή να είναι η βραδιά δικιά μας..σιγοψιθυρίζω και η ψυχή μου ραγίζει ακούγοντάς με..Θέλω μόνο να είσαι καλά..Να προσέχεις...Πονάω...μα δεν έχει πια νόημα. Πότε είχε άλλωστε;;

Θέλω τόσα να σου πω..Θέλω τόσα να πω σε μένα..Μα στέρεψε ο λόγος μου. "Πόσο περίεργη γιαγιά είναι η ζωή Μια αγκαλιά και νικάει το φόβο. Δε χρειάζεται τίποτα να πεις! Μόνο μια αγκαλιά!!" Μου λείπει η δική σου μικρό μου ανθρωπάκι...

Νεράιδά μου άκουσε την ευχή μου....

Γιαγιά μου αγκάλιασέ με και διώξε μακριά τον πόνο....

Κι όμως εγώ επιμένω.....Σ' αγαπώ πιο πολύ........

FEAR can stop you loving..(?)

Πάντα οι Κυριακές με φόβιζαν.Πάντα μου προκαλούσαν μια μελαγχολία, μια θλίψη.Ακόμα κι όταν είχα κάτι να χαίρομαι, κάτι να ελπίζω, κάτι να περιμένω, το απόγευμα της Κυριακής πλάκωνε την ψυχή μου.Σαν κάτι να προμηνύει πως όλα τελειώνουν μια Κυριακή, την τελευταία μέρα της εβδομάδας..

Νιώθω ότι σε χάνω.Σου απλώνω το χέρι, πας να με πιάσεις, όμως κάτι σε τραβάει μακριά μου.Πριν ο έρωτας μας ένωνε, τώρα ο εγωισμός μοιάζει να τον σκεπάζει όλο και πιο πολύ...Λόγια, κουβέντες, φωνές διαλύουν το συννεφάκι μας κι εγώ δεν μπορώ πια να ισορροπήσω και πέφτω..όλο και πέφτω..Φοβάμαι. Και σου φωνάζω..κράτα με, κράτα με! Κοιτάζω το ημερολόγιο..είναι Κυριακή..

Μακάρι να μπορούσα να σβήσω όλες τις μαύρες σκιές με το ραβδάκι μιας νεράιδας.Μακάρι να χρωμάτιζα κόκκινες, πράσινες, γαλάζιες όλες τις Κυριακές. Για μια στιγμή πίστεψα πως τα κατάφερα. Κι όμως αυτό το καταραμένο γκρίζο δε φεύγει...

Τώρα πια δεν ξέρω...Δεν ξέρω αν πιστεύω στις Νεράιδες. Δεν ξέρω αν αλλάζει το χρώμα της Κυριακής, δεν ξέρω αν το συννεφάκι ήταν απλά το όνειρο μιας νύχτας.Δεν ξέρω αν ποτέ με κρατούσες.Δεν ξέρω αν φοβάμαι ή λυπάμαι. Ένα μόνο ξέρω..ότι δεν ξέρω τίποτα πια... (για το xrysAki)

"Στην κούνια μαμά!"

-Μαμά, μαμά...πιο ψηλά, πιο ψηλά..Κούνα με πιο ψηλά!

-Πόσο πιο ψηλά παιδί μου;

-Κι άλλο ψηλά..Κούνα με πιο ψηλά!

-Που θες να φτάσεις αστεράκι μου;;

-Θέλω ψηλάαα...πολύ ψηλά! Να φτάσω τον ουρανό!

-Γιατί μικρό μου;

-Ν' αγγίξω τα σέννεφα μαμά, να παίξω μαζί τους..να κυνηγήσω τ' αστέρια,

ν'αγκαλιάσω το φεγγάρι...Πιο ψηλά μαμά!

-Σε κουνάω παιδί μου..Πρόσεχε μην πέσεις..

-Μη φοβάσαι μαμά..Ο ήλιος μου κρατάει το χέρι!

-Πού θες να φτάσεις αγγελούδι μου;

-Στον ουρανό μαμά.Πιο πέρα απ' αυτόν..Θέλω να πετάξω..Κούνα με κι άλλο μαμά!

-Γιατί παιδάκι μου γλυκό;

-Για να πάω στο σπίτι του Θεού..Μου είπε πως με περιμένει μαμά...

-Στάσου παιδί μου, μη φεύγεις! Θέλω νά 'ρθω κι εγώ!

-Μαμάαα πετάωωω...Πόσο ωραία είναι όλα από ψηλά! Γεια σου μαμά..! Τώρα μπορώ πια να σε προσέχω από ψηλά! Πόσο όμορφη είσαι μαμά..! Σ' ευχαριστώ...

Γύρω γύρω όλοι και στη μέση...

Όπως πέφτουν τα φύλλα του Σεπτέμβρη έτσι φθινοπωριάζει κ η ψυχή μου..Τα κόκκινα σύννεφα μαρτυρούν το μεθυσμένο καλοκαίρι που πέρασε και το υγρό χώμα προμηνύει τις μπόρες του χειμώνα...Φθινόπωρο...Μια λέξη ανάμεσα στο γαλάζιο συννεφάκι και στο μουντό ουρανό, ανάμεσα στο μπλε βαθύ της θάλασσας και στα μανιασμένα μαύρα κύματα, στο κατακόκκινο της ψυχής μου και στο γκρι των ματιών μου...
Σαν τον ένατο μήνα του χρόνου έτσι κι η καρδιά μου κολυμπά στο ποτάμι που χωρίζει δυο όχθες, δυο εποχές, δυο ζωές...Θέλω να γυρίσω πίσω..να ξαναπιώ τους μήνες που έφυγαν..να χορέψω κάτω απ' τη ζέστη του ήλιου, να μεθύσω απ' τα χρώματα της θάλασσας, να χαϊδέψω την άμμο του γυαλού, να σ' αγκαλιάσω και να σου τραγουδήσω δυο λέξεις...Σ' αγαπώ...
Μα έφυγες. Σε πήρε το καλοκαίρι..Και μαζί σου έκλεψε και τις πιο γλυκές αναμνήσεις.. Μπροστά μου ορθώνεται η παγωνιά του χειμώνα. Να κλείσω άραγε τις πόρτες της ζωής μου για να μην μπει το κρύο ή να γίνω έρμαιο του χιονιά; Κι όμως φοβάμαι τη μοναξιά..ίσως προτιμήσω το κρύο για φίλο μου..
Πίσω το καλοκαίρι, μπροστά ο χειμώνας..Κι εγώ στη μέση του δάσους αγκαλιά με το μελαγχολικό ουρανό ου φθινοπώρου..Να ζητώ εσένα κι ο χρόνος να με παρασύρει στο άγνωστο...

Πάντα τη μέση οδό ακολουθούσα..Δε μου φαίνεται αλλόκοτο. Ίσως κι εσύ βάδιζες πολύ αργά για 'μένα....

Αυτό για τις εφήμερες αγάπες του καλοκαιριού..