"Στην κούνια μαμά!"

-Μαμά, μαμά...πιο ψηλά, πιο ψηλά..Κούνα με πιο ψηλά!

-Πόσο πιο ψηλά παιδί μου;

-Κι άλλο ψηλά..Κούνα με πιο ψηλά!

-Που θες να φτάσεις αστεράκι μου;;

-Θέλω ψηλάαα...πολύ ψηλά! Να φτάσω τον ουρανό!

-Γιατί μικρό μου;

-Ν' αγγίξω τα σέννεφα μαμά, να παίξω μαζί τους..να κυνηγήσω τ' αστέρια,

ν'αγκαλιάσω το φεγγάρι...Πιο ψηλά μαμά!

-Σε κουνάω παιδί μου..Πρόσεχε μην πέσεις..

-Μη φοβάσαι μαμά..Ο ήλιος μου κρατάει το χέρι!

-Πού θες να φτάσεις αγγελούδι μου;

-Στον ουρανό μαμά.Πιο πέρα απ' αυτόν..Θέλω να πετάξω..Κούνα με κι άλλο μαμά!

-Γιατί παιδάκι μου γλυκό;

-Για να πάω στο σπίτι του Θεού..Μου είπε πως με περιμένει μαμά...

-Στάσου παιδί μου, μη φεύγεις! Θέλω νά 'ρθω κι εγώ!

-Μαμάαα πετάωωω...Πόσο ωραία είναι όλα από ψηλά! Γεια σου μαμά..! Τώρα μπορώ πια να σε προσέχω από ψηλά! Πόσο όμορφη είσαι μαμά..! Σ' ευχαριστώ...

Γύρω γύρω όλοι και στη μέση...

Όπως πέφτουν τα φύλλα του Σεπτέμβρη έτσι φθινοπωριάζει κ η ψυχή μου..Τα κόκκινα σύννεφα μαρτυρούν το μεθυσμένο καλοκαίρι που πέρασε και το υγρό χώμα προμηνύει τις μπόρες του χειμώνα...Φθινόπωρο...Μια λέξη ανάμεσα στο γαλάζιο συννεφάκι και στο μουντό ουρανό, ανάμεσα στο μπλε βαθύ της θάλασσας και στα μανιασμένα μαύρα κύματα, στο κατακόκκινο της ψυχής μου και στο γκρι των ματιών μου...
Σαν τον ένατο μήνα του χρόνου έτσι κι η καρδιά μου κολυμπά στο ποτάμι που χωρίζει δυο όχθες, δυο εποχές, δυο ζωές...Θέλω να γυρίσω πίσω..να ξαναπιώ τους μήνες που έφυγαν..να χορέψω κάτω απ' τη ζέστη του ήλιου, να μεθύσω απ' τα χρώματα της θάλασσας, να χαϊδέψω την άμμο του γυαλού, να σ' αγκαλιάσω και να σου τραγουδήσω δυο λέξεις...Σ' αγαπώ...
Μα έφυγες. Σε πήρε το καλοκαίρι..Και μαζί σου έκλεψε και τις πιο γλυκές αναμνήσεις.. Μπροστά μου ορθώνεται η παγωνιά του χειμώνα. Να κλείσω άραγε τις πόρτες της ζωής μου για να μην μπει το κρύο ή να γίνω έρμαιο του χιονιά; Κι όμως φοβάμαι τη μοναξιά..ίσως προτιμήσω το κρύο για φίλο μου..
Πίσω το καλοκαίρι, μπροστά ο χειμώνας..Κι εγώ στη μέση του δάσους αγκαλιά με το μελαγχολικό ουρανό ου φθινοπώρου..Να ζητώ εσένα κι ο χρόνος να με παρασύρει στο άγνωστο...

Πάντα τη μέση οδό ακολουθούσα..Δε μου φαίνεται αλλόκοτο. Ίσως κι εσύ βάδιζες πολύ αργά για 'μένα....

Αυτό για τις εφήμερες αγάπες του καλοκαιριού..