_final2.jpg)
Σ' ένα κελί είναι κλειδωμένη η ψυχή μου....
Μόνη χόρευα..και μόνη θα χορεύω τη ζωή μου...
Γέρνω στο πλάι...μα μ' εγκατέλειψε και το κορμί μου...
Έζησα το δικό μου παραμύθι...που νά 'ξερα ότι ήταν ένα ψέμα..μια πλάνη που απλά μου έκρυβε το φως. Υπάρχει φως; Ή μήπως εμείς βλέπουμε ένα κερί και νομίζουμε ότι είναι ο ήλιος; Μίσος μίσος μίσος αυτό μόνο μου έμεινε. Όλους τους βλέπω με μίσος...και όλα. Τί τους έκανα; Εγώ τους κοιτάω με μίσος; Ή μάλλον αυτοί; Η κατάρα ίσως να φταίει. Αλλά τί λέω. Ποια κατάρα; Δεν είναι η ίδια η κατάρα, αλλά η αξία που δίνεις στην κατάρα. Είμαι τυφλή. Δε βλέπω κανένα χρώμα πια. Ούτε καν το άσπρο και το μαύρο. Δεν ξέρω τί χρώμα έχει η ζωή, δεν ξέρω καν αν έχει χρώμα. Το χρώμα είναι κι αυτό δημιούργημα του ανθρώπου, ένα πλαστό παραμύθι...και για μένα τα παραμύθια έσβησαν. Κάηκαν και τώρα η στάχτη κι ο καπνός τους με πνίγει, δε μ'αφήνει να ζήσω.
1 σχόλιο:
Σήκω γλυκούλα μου, ντύσου...ντύσου γρήγορα...Βάλε τα χρώματα. Τα έχεις κρύψει στην ντουλάπα, δε θυμάσαι? Ντύσου..Ο ήλιος θα βγεί πάλι αύριο, και τα χρώματα φαίνονται μόνο κοντά του! Στα σκοτάδια δε θα τα δεις απόψε, μα αύριο...με την πρώτη αχτίδα, θα λάμψουν, να χαιρετήσουν τον ήλιο. Στα χέρια σου οι ξυλομπογιές. Εσύ θα τον φτιάξεις τον ήλιο, εσύ θα ανοίξεις την ντουλάπα!
Και να σου πω και ένα μυστικό;
Τα παραμύθια είναι αληθινά...σσσ...μην το πεις σε κανένα! Φτάνει να τα πιστέψουμε...Μαγεία γεμάτα είναι κι αυτά, όπως η ζωή.
Δημοσίευση σχολίου