...Εξαιρετικά αφιερωμένο...

Γύρισες σπίτι πάλι σήμερα.Μας έλειψες γιαγιά.Περαστικό να 'ναι..Ελπίζουμε.Για πόσο ακόμα;Είσαι δυνατή πολύ..Πάντα θαύμαζα αυτό το πείσμα και το δυναμισμό σου.Αυτή την αγάπη με την οποία αγκάλιαζες τη ζωή και τους γύρω σου.Μα ακόμα πιο πολύ σε θαύμαζα για την καλοσύνη και την αρχοντιά που έκρυβες μέσα σου.

Κοιτάζω τώρα αυτά τα μελαγχολικά μ ο β μάτια που αγάπησα από μικρό.Κουρασμένα φαίνονται, υγρά και γεμάτα απογοήτευση.Μην παραδίνεσαι ακόμα.Τόσες φορές τα κατάφερες.Είσαι δυνατή!Το ξέχασες;Σε παρακαλώ ακουσέ με..μπορείς.Μη λες ανοησίες..δεν είσαι βάρος!Πώς τολμάς να το λες αυτό;Δε μας σκέφτεσαι;Σωπαίνεις.Σ' αγκαλιάζω και γέρνεις το κεφάλι σου στον ώμο μου. "Είσαι η αγαπημένη μου, να το θυμάσαι"..σιγοψυθιρίζεις κι εγώ βουτάω πιο βαθιά μέσα στην αγκαλιά σου.Νιώθω τόση θ α λ π ω ρ ή, μα και τόση αγωνία, τόσο πόνο. Πονάς κι εγώ πονάω πιο πολύ..Εύχομαι να μπορούσα να σε βοηθήσω.Μακάρι να ήταν στο χέρι μου.Συγχώρεσέ με... Ο πόνος γίνεται αβάσταχτος.Σε σφίγγω να μη σε χάσω.Κάτι μπήκε στο μάτι μου.Κρύβω το βλέμμα μου, κλείνω τα βλέφαρα και ανακαλώ τις όμορφες εικόνες που μου χάρισες...

"Όνομα, ζώο, πράγμα" και "Κρεμάλα"...θυμάσαι;Τα αγαπημένα μας παιχνίδια...

<< -Σαββατόβραδο πάλι.Θα φύγουν οι γονείς γιαγιά!Ζήτωωω!Θα παίξουμε και μετά θα δούμε ελληνική ταινία.Θα σ' έχω δική μου, όλη δική μου.

-Ναι καλό μου.Θα παίξουμε και τη μικρή όμως..και δε θα κλέβεις, έτσι;κι εγώ θα φτιάξω το αγαπημένο σας: τηγανιτές πατάτες και καλτσούνια.

-Ναιιιι! >>

Σ' έσφιγγα με μανία, δε χόρταινα να σ' αγκαλιάζω, να σε φιλάω, να σου χαϊδεύω τα μαλλιά.

<< -Πάλι μου ανακάτωσες τα μαλλιά βρε!Βάλε το ποδαράκι σου στη μέση μου να ξεπονέσει.

-Ναι γιαγιά.Σ' αγαπώ μέχρι τον ουρανό.Θες να σε τρίψω κιόλας; >> Σ' έτριβα απαλά να μη μου σπάσεις.Πάντα ήσουν τόσο αδύνατη.Σαν εύθραυστη κουκλίτα με κοντά γκρίζα μαλλιά.Τώρα είσαι πιο εύθραυστη από ποτέ.Σε κρατάω να μην πέσεις.

<< -Έλα ανέβα το σκαλοπάτι, μπορείς...

-Κάποτε ήμουν άνθρωπος καλό μου, τώρα τίποτα.

-Σώπα γιαγιά, μη μιλάς έτσι.Κάνε υπομονή σε λίγες μέρες έρχεται κι ο Γιάννης μα; από Αμερική.

-Δε θα τον προλάβω αγάπη μου.

-Όχι, λάθος κάνεις.Θα δεις..θα γίνεις καλά και θα γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα όλοι μαζί!>> Πού πήγε το κουράγιο σου;Πού πήγε η ανθεκτική καρδούλα σου;

Το μυαλό μου ταξιδεύει ακόμα πιο πίσω.Σ' εκείνα τα όμορφα καλοκαιρινά βράδια στο σπίτι μας στην Κρήτη.Ξυπνούσα μεσάνυχτα, καθόμουν στο ταρατσάκι και θαύμαζα τη λειψοφεγγαριά και τον ξάστερο ουρανό.Τ' αστέρια τρεμόπαιζαν και οι γρίλοι σιγοτραγουδούσαν στο δικό τους ρυθμό.Σε ξυπνούσα κι εσένα να μου κάνεις παρέα. Άρχιζες τότε τις ιστορίες.Θυμάσαι εκείνη με τη γριά, το γέρο και τα καρύδια;Πόσο μαγικές ήταν οι νύχτες εκείνες!Δε θα τις άλλαζα με τίποτα...

Ώρες ώρες αναμασάω εκείνα που μου 'χες πει ένα αυγουστάτικο δειλινό στην Κρήτη. Ο γιος σου μόλις είχε αναχωρήσει για Αμερική κι εσύ είχες τη γνωστή μελαγχολική έκφραση στο πρόσωπό σου.

<< -Έφυγε γιαγιά ο θείος!Θα μας λείψει πολύ.Τόσες μέρες κοντά μας τον είχαμε συνηθίσει.

-Η ίδια ιστορία εδώ και χρόνια.Αναγκάστηκα να τον αποχωριστώ μικρό μικρό.Ήταν δεν ήταν δέκα χρονών και τον έβαζα στο πλοίο για Αθήνα.Ποτές μου δεν τον χάρηκα.Στη ζωή σου πρέπει να κάνεις την καρδιά σου πέτρα και να προχωράς......>>

Κρατάω στα χέρια μου τα γυαλάκια σου.Μ' άρεσαν εκείνα τα χειμωνιάτικα απογεύματα στο σαλόνι που μου ζητούσες να σου φέρω τα γυαλιά σου για να λύσουμε μαζί σταυρόλεξα.Μα ακόμα πιο πολύ λάτρευα να παρακολουθώ τις αργές και σίγουρες κινήσεις σου. Έπιανες στα χέρια τα γυαλάκια με το κορδονάκι σαν κάτι πολύτιμο, τα φορούσες και βυθιζόσουν στις εφημερίδες.Αυτά τα αμυγδαλωτά μάτια φάνταζαν ακόμα πιο όμορφα πίσω απ' τα "γιαγιαδίστικα" γυαλιά.

Νύχτωσε.Ξαπλώνω.Φοβάμαι.Τρομάζω και μόνο στην ιδέα του χθεσινού εφιάλτη.Τρέμω, νιώθω πως θα 'ρθει να με βρει το ίδιο και το ίδιο όνειρο που βλέπω μήνες τώρα...ότι ξυπνάω κι έχεις φύγει.. τόσο απότομα.. τόσο αθόρυβα.Κλείνω στην αγκαλιά μου το αραχνοϋφαντο μαξιλαράκι που μου 'χες πλέξει και νιώθω ν ' αγκαλιάζω τη μυρωδιά σου.Πόσο βασανιστικό είναι ν 'αργοσβήνει αυτή η μυρωδιά.Σήμερα ήθελα να σκουπίσω το δάκρυ απ' το μάγουλό σου, αλλά προτίμησα να παρατηρήσω την πορεία του.Εκείνο κύλησε και έβρεξε τα σφιγμένα απ' τον πόνο χείλη σου.Δε μιλάς συχνά.Σωπαίνεις πια.Κάθεσαι σκυφτή και μου απλώνεις το χέρι που και που.Θα το βρω αυτό το χεράκι, όπου κι αν πάει.Στο υπόσχομαι.Μια μέρα θα το βρω και θα 'μαστε πάλι μαζί..Και τότε δε θα μας χωρίσει κανείς.

'Αργησα Pixie μου αλλά ανταποκρίθηκα το παιχνίδι σου....Το παραπάνω κέιμενο είναι επίσης εξαιρετικά αφιερωμένο σ' ένα από τα πιο σημαντικά πρόσωπα της ζωής μου...