Όπως πέφτουν τα φύλλα του Σεπτέμβρη έτσι φθινοπωριάζει κ η ψυχή μου..Τα κόκκινα σύννεφα μαρτυρούν το μεθυσμένο καλοκαίρι που πέρασε και το υγρό χώμα προμηνύει τις μπόρες του χειμώνα...Φθινόπωρο...Μια λέξη ανάμεσα στο γαλάζιο συννεφάκι και στο μουντό ουρανό, ανάμεσα στο μπλε βαθύ της θάλασσας και στα μανιασμένα μαύρα κύματα, στο κατακόκκινο της ψυχής μου και στο γκρι των ματιών μου...
Σαν τον ένατο μήνα του χρόνου έτσι κι η καρδιά μου κολυμπά στο ποτάμι που χωρίζει δυο όχθες, δυο εποχές, δυο ζωές...Θέλω να γυρίσω πίσω..να ξαναπιώ τους μήνες που έφυγαν..να χορέψω κάτω απ' τη ζέστη του ήλιου, να μεθύσω απ' τα χρώματα της θάλασσας, να χαϊδέψω την άμμο του γυαλού, να σ' αγκαλιάσω και να σου τραγουδήσω δυο λέξεις...Σ' αγαπώ...
Μα έφυγες. Σε πήρε το καλοκαίρι..Και μαζί σου έκλεψε και τις πιο γλυκές αναμνήσεις.. Μπροστά μου ορθώνεται η παγωνιά του χειμώνα. Να κλείσω άραγε τις πόρτες της ζωής μου για να μην μπει το κρύο ή να γίνω έρμαιο του χιονιά; Κι όμως φοβάμαι τη μοναξιά..ίσως προτιμήσω το κρύο για φίλο μου..
Πίσω το καλοκαίρι, μπροστά ο χειμώνας..Κι εγώ στη μέση του δάσους αγκαλιά με το μελαγχολικό ουρανό ου φθινοπώρου..Να ζητώ εσένα κι ο χρόνος να με παρασύρει στο άγνωστο...
Σαν τον ένατο μήνα του χρόνου έτσι κι η καρδιά μου κολυμπά στο ποτάμι που χωρίζει δυο όχθες, δυο εποχές, δυο ζωές...Θέλω να γυρίσω πίσω..να ξαναπιώ τους μήνες που έφυγαν..να χορέψω κάτω απ' τη ζέστη του ήλιου, να μεθύσω απ' τα χρώματα της θάλασσας, να χαϊδέψω την άμμο του γυαλού, να σ' αγκαλιάσω και να σου τραγουδήσω δυο λέξεις...Σ' αγαπώ...
Μα έφυγες. Σε πήρε το καλοκαίρι..Και μαζί σου έκλεψε και τις πιο γλυκές αναμνήσεις.. Μπροστά μου ορθώνεται η παγωνιά του χειμώνα. Να κλείσω άραγε τις πόρτες της ζωής μου για να μην μπει το κρύο ή να γίνω έρμαιο του χιονιά; Κι όμως φοβάμαι τη μοναξιά..ίσως προτιμήσω το κρύο για φίλο μου..
Πίσω το καλοκαίρι, μπροστά ο χειμώνας..Κι εγώ στη μέση του δάσους αγκαλιά με το μελαγχολικό ουρανό ου φθινοπώρου..Να ζητώ εσένα κι ο χρόνος να με παρασύρει στο άγνωστο...
Πάντα τη μέση οδό ακολουθούσα..Δε μου φαίνεται αλλόκοτο. Ίσως κι εσύ βάδιζες πολύ αργά για 'μένα....
Αυτό για τις εφήμερες αγάπες του καλοκαιριού..
3 σχόλια:
Poli oreo keimenaki..
ετσι ειναι.καποιες φορες ο αλλος περπατα πολυ αργα για εμας...μπορει να το καταλαβουμε καποτε, ισως αργα...μα και τοτε κοριτσακι μου,σηκωσε το κεφαλι,ασε το καλοκαιρι πισω σου,ντυσου ζεστα...κ προχωρα στο κρυο του χειμωνα...με όλους εμας συντροφια! αληθεια αρχισα να πιστευω οτι αξιζει... συνεχισε να γραφεις...
H μοναξια ειναι κατι το αυλο,ειναι η ελλειψη απο κατι,γι αυτο κ δε νομιζω οτι θα επρεπε να μας στεναχωρει,γιατι σχεδον παντα ερχεται για μικρα διαστηματα μονο και μονο για να αναδειξει κατι καινουριο...Κ μη στεναχωριεσαι για τισ καλοκαιρινες αγαπες...ειναι σαν τα δεντρα..αλλα το σεπτεμβρη ριχνουν τα φυλλα τους κ αλλα τα κρατανε ολο το χρονο...οσες ηταν για να κρατησουν θα κρατησουν...
Δημοσίευση σχολίου