..είναι τότε που το βάρος δεν αφήνει περιθώρια έκφρασης..τα λόγια κομπιάζουν, τα καταπίνεις και σε πνίγουν..πνίγεσαι κ εσύ μαζί τους. Δεν έχεις τη δύναμη να μιλήσεις, να φωνάξεις να ουρλιάξεις...ώρες, μέρες, μήνες πάνε έτσι. Μόνο κάποια τραγουδάκια μένουν να σου κρατούν συντροφιά. Δίνουν φωνή στα δάκρυά σου. . .

"Γεμάτο δάκρυα στάζει το πέλαγος

μοιάζει το χιόνι σου φέτος να καίει

μοιάζει το μέλλον να είν' απροσπέραστο

σ'ένα παρόν που στενάζει και κλαίει

είναι χλωμό τ' ουρανού το στερέωμα

και τούτη η πόλη φαρμάκι να στάζει

έχω πια χάσει καιρό το δικαίωμα

να σ'αντικρύζω καθώς θα χαράζει

Όσο μ'αγάπησες τόσο σε πρόδωσα

όσο με πρόδωσες σ'είχα αγαπήσει

όσο με άφηνες τόσο σε άφηνα

κι όσο με μίσησες μ'έχω μισήσει

κλείνω τα μάτια και βλέπω το αύριο

κι είναι έν' αύριο δίχως εικόνες

ίσως να ζει η αγάπη μεθαύριο

ίσως περάσουν κι αυτοί οι χειμώνες

Είναι η πόλη μας τώρα πια φάντασμα

μοιάζει με πίνακα που 'χει ξεβάψει

κι έχει απομείνει μονάχα η θάλασσα

να μου θυμίζει ό,τι έχω ξεχάσει

έτσι κοιτάζω την πόλη που αγάπησα

όταν σε είχα σ'αυτή συναντήσει

έτσι κοιτάζω την πόλη που άφησα

όταν στην άβυσσο μ'είχες αφήσει

Όσο μ'αγάπησες τόσο σε πρόδωσα

όσο με πρόδωσες σ'είχα αγαπήσει

όσο με άφηνες τόσο σε άφηνα

κι όσο με μίσησες μ'έχω μισήσει

κλείνω τα μάτια και βλέπω το αύριο

κι είναι έν' αύριο δίχως εικόνες

ίσως να ζει η αγάπη μεθαύριο

ίσως περάσουν κι αυτοί οι χειμώνες............."

και μετά σιωπή και συνεχίζει η σκέψη

. . . . . . . . . έχω πια χάσει καιρό το δικαίωμα να σ' αγγαλιάζω καθώς θα βραδιάζει. . . . . . . . .