soul's labyrinth. . .

Πώς είναι να σκοτώνεσαι άραγε; Πώς είναι όταν πεθαίνεις; Πώς είναι όταν αφήνεις πίσω μια ζωή και ψάχνεις για μια άλλη; Μισώ αυτό το δρόμο. Δε με βγάζει πουθενά. Έγινε λαβύρινθος το μονοπάτι και χάθηκα. Έχασα τον εαυτό μου. Τριαντάφυλλα που συνάντησα κατά καιρούς με ξεγέλασαν με την ομορφιά τους, με τρύπησαν με τ' αγκάθια τους. Ματώνω έξω...ματώνω μέσα...Κλείνει η πληγή, μα το σημάδι μένει. Πού θα βγάλει αυτό; Πουθενά πουθενά πουθενά. Ο αντίλαλος με κουφαίνει, με ζαλίζει, με ρίχνει κάτω. Για ακόμα μια φορά δεν κρατιέμαι από κάπου.

Τώρα καταλαβαίνω. Εγώ είμαι εκείνη που επέλεξα αυτό το δρόμο...να σκέφτομαι και παρόλα αυτά να αγνοώ τη σκέψη μου. Να συνεχίζω ν΄ακολουθώ το λάθος δρόμο που επέλεξε η ψυχή μου. Με αυτοκτονία μοιάζει. Σα να θέλει να πεθάνει αυτή η ψυχή. 'Ομως δε θέλω να την αφήσω έτσι να χάνεται. Κάτι πρέπει να κάνω. Με χρόνους με καιρούς θα παλέψω να τη σώσω. Θα γκρεμίσω το λαβύρινθο και θα χτίσω το δρόμο για την ευτυχία. Εκεί θα την αφήσω να πλανάται. Εκεί θα μάθει να χαίρεται μόνο και μόνο που είναι ζωντανή...Δε θα χάνεται, δε θα 'χει ανάγκη να 'ναι αποδεκτή απ' τους άλλους. Αρκεί που την αποδέχομαι εγώ..κι αυτό φτάνει. Είναι στ' αλήθεια μια άλλη ζωή; Ή είναι ο τρόπος που ντύνω τη ζωή μου;